Η ομάδα της γειτονιάς...

                Το ποδόσφαιρο, το παιχνίδι που στοιχειώνει τα όνειρα μας, δίκαια χαρακτηρίζεται ως ο βασιλιάς των σπόρ. Ωστόσο, σαν άθλημα ούτε γεννήθηκε, ούτε «ανδρώθηκε» σε παλάτια. Ήταν, είναι και ευελπιστούμε θα είναι η αγάπη και η παρηγοριά του λαού, της φτωχολογιάς και πάνω από όλα της γειτονιάς. Μέσα σε στενούς ανήλιαγους δρόμους, λαβωμένες ελπίδες και μουντές ζωές, το ποδόσφαιρο γίνεται δραγουμάνος μιας αισιόδοξης αλλαγής και χαρίζει σκόρπια χαμόγελα νωρίς τα απογεύματα της Κυριακής.

                Από τις χωμάτινες αλάνες, στα χιλιοπατημένα γηπεδάκια και στους μεγάλους «ναούς» ο κόσμος υποστηρίζει την ομάδα της γειτονίας που εκφράζει όχι μόνο τα όνειρα και τις ελπίδες αλλά και την ίδια την κοσμοθεωρία του. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Ποιος δεν γνωρίζει για τους καταλανούς της Μπάρτσα, τους περήφανους Μαδριλλένους της «Ρεάλ», τους κόκκινους της «Λίβερπουλ», τους φίλους της «Μπόκα» που με το ατελείωτο ξεφάντωμα τους στο γήπεδο πολεμούν το τζιβαέρι της φτώχιας που τους κατατρέχει και τα δικά μας «Παιδιά του Πειραιά», της «Λεωφόρου» αλλά και της τρελής φυλής των κιτρινών Φιλαδελφειανών; 

                Στις γειτονιές και στους δρόμους η αγάπη για την ομάδα παίρνει σάρκα και οστά. Από τους βαμμένους τοίχους στα στέκια των φιλάθλων και από τις ένθερμες ποδοσφαιρικές συζητήσεις στα πειράγματα και στη καζούρα όλα προδίδουν το πόσο έχει επηρεάσει το ποδόσφαιρο την καθημερινότητα μας.

                Οι πλέον σοβαροί δεν βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον στο να παρακολουθούν 11 μαντραχαλάδες με εξεζητημένα κουρέματα και αφύσικα υψηλά «κασέ» να κλωτσάνε μια μπάλα. Πόσο λίγα ξέρουν... Το ποδόσφαιρο δεν περιορίζεται στο τι γίνεται στον αγωνιστικό χώρο. Στην ιδανική του μορφή αφορά ιδεολογίες, συναισθήματα, πάθος, την τιμή μιας πόλης... μιας γειτονιάς. Μας γυρνά στις μέρες που με μια σκασμένη αερόμπαλα και με όλη την αναμαλλιασμένη παρέα προσπαθούσαμε να  μιμηθούμε τα ινδάλματα μας... Γι’ αυτό το ποδόσφαιρο είναι τόσο επιτυχημένο μας ανανεώνει, μας δίνει ζωή. Ειδικά σε χαλεπούς καιρούς σαν τους δικούς μας είναι μια παρηγοριά και ένα στήριγμα... το δεκανίκι των ασθενών τάξεων.

                Γι’ αυτό ομοιοπαθείς άρρωστοι με την στρόγγυλη Θεά μην παρεξηγηθείτε αν  σας πουν ποτέ ανώριμους και παλιμπαιδιστές. Προς Θεού... Ζηλεύουν... Ζηλεύουν τη παρηγοριά της γειτονιάς σας, τα χρόνια που περάσατε κλωτσώντας μια μπάλα, τις στιγμές θριάμβου που βιώσατε και φυσικά αυτό που δεν μπόρεσαν ποτέ να νιώσουν... την αγάπη για τη Κυριακή!!!

ΟΤΑΝ ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ Κ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΩΠΑΙΝΟΥΝ !