Κάποτε, την εποχή που το χρυσοκέντητο έμβλημα στο στήθος, άξιζε περισσότερο από το όνομα στην πλάτη όσων κατάφερναν να μπουν στο πάνθεον του γηπεδικού Ολύμπου και εκείνοι οι ευδαίμονες μανδαρίνοι που βαυκαλίζονται, βαπτίζοντας τους εαυτούς τους «μεγαλοπαράγοντες», απουσίαζαν, το ποδόσφαιρο είχε άλλη χάρη.
Ήταν η έμπρακτη μετουσίωση της αγάπης για τη φανέλα, για τη γειτονία, για μια χαμένη (;) ιδεολογία σε συναισθήματα. Ήταν εκείνος ο σάλαγος της γηπεδικής κραιπάλης που χαρακτήριζε την Κυριακή... Αθλητική.
Σήμερα ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά! Η αναγωγή του ποδοσφαίρου σε κερδοσκοπική επιχείρηση έχει συντελέσει τα μέγιστα στην... μη αντιστρεπτή (;) στροφή του. Κάποτε όταν σκεφτόμασταν το ποδόσφαιρο, ασυναίσθητα στο μυαλό μας ερχόταν εκείνος ο κοντοπίθαρος ο μαλλιάς ο Μαραντόνα, εκείνος ο αγέρωχος Ντι Στέφανο και κάποιος που ξεπερνώντας πάσης φύσεως ρατσισμούς, έγινε ο πρώτος μαύρος που λευκοί αναγνώρισαν ως βασιλιά, ο Πελέ. Η μπάλα δηλαδή (συγχωρήστε με, ωστόσο, η λέξη ποδόσφαιρο μου φαίνεται πολύ απρόσωπη), αφορούσε λίγους φτωχούς, μα περήφανους ήρωες. Αφορούσε κάτι παλιά-, γκρεμισμένα πλέον γήπεδα, που κάποιοι ρομαντικοί επέμεναν να τα λένε «ναούς» και φυσικά μυριάδες θεατές που από τις κερκίδες ή από το ραδιόφωνο περίμεναν να ακούσουν εκείνο το μακρόσυρτο «Γκόοοοολ» για να πανηγυρίσουν σαν παιδιά!
Όσο κι αν εθελοτυφλούμε, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως πλέον αυτά ανήκουν στο (φαύλο;) παρελθόν. Το μεταίχμιο δύο αιώνων, ή δύο εποχών ορθότερα, σηματοδότησε την εισαγωγή αφύσικα υψηλών «κασέ», εξεζητημένων κουρεμάτων, κουστουμαρισμένων και σινιαρισμένων μάνατζερ που... «εξυπηρετούν» τα συμφέροντα των παικτών, την ανακαίνιση του γηπέδου σε τέτοιο βαθμό που οι θύρες θυμίζουν θεωρεία λυρικής και φυσικά την ραγδαία αύξηση της τιμής των εισιτηρίων.
Δυστυχώς, ο ηρωισμός έχει εξαλειφθεί και στο γήπεδο, έχοντας αντικατασταθεί από μία (μακάρι εφήμερη) «μπουρζουαζική» κυριαρχία. Ιστορικές ομάδες καταρρέουν αδυνατώντας να βρουν τα αναγκαία κεφάλαια που θεωρούνται πλέον η κινητήριος δύναμη. Τα γήπεδα αδειάζουν, η κερκίδα σιγεί και εκείνο το ραδιόφωνο που ο σπίκερ με τρεμάμενη φωνή δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνηση του.
Ίσως κάποιος «προφήτης» να δει στο εγγύς μέλλον την κατάρρευση του ποδοσφαιρικού μύθου. Όσο όμως υπάρχουν ακόμα λίγοι ρομαντικοί που βλέπουν σ’αυτόν τα νιάτα τους να αντικατοπτρίζονται μάλλον καταδικάζεται στην αθανασία. Με μια σκισμένη φανέλα και μια ξεφούσκωτη μπάλα μεγαλώσαμε ρε γαμώτο. Πώς θα τα ξεχάσουμε;
AGAINST MODERN FOOTBALL
Ζαχαρίας Πάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου