Το ντέρμπι της πόλης

Το ντέρμπι της πόλης

                Ένας αληθινός φίλαθλος παρακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια το σύνολο των αγώνων της «αρρώστιας» του, μηδενός εξαιρούμενου. Κάθε νίκη είναι για αυτόν ένα βάλσαμο και κάθε ήττα μια βαθειά πληγή. Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το άσβεστο πάθος και την ένταση που προκαλεί η αναμέτρηση ανάμεσα στις ομάδες της ίδιας πόλης στους κατοίκους της...

                Σε μια αναμέτρηση, ή σ’ένα μάτς, στη ποδοσφαιρική μας γλώσσα, διακυβεύονται πολλά:  η πρόκριση στην Ευρώπη, το πρωτάθλημα ακόμα και η παραμονή στους «μεγάλους». Αυτό όμως που κάνει ξεχωριστό όμως το ντέρμπι της πόλης είναι  το γεγονός ότι παίζεται η τιμή κι η περηφάνια των υποστηρικτών των περιοχών που πρόσκεινται στη σφαίρα επιρροής του κάθε σωματείου.

                Το έδαφος για τη κονταρομαχία προετοιμάζεται βδομάδες νωρίτερα... Στους δρόμους, στα στέκια των φιλάθλων αλλά πάνω από όλα στον γηπεδικό πυρήνα: τη γειτονιά όπου το επικείμενο ντέρμπι είναι το μόνο θέμα συζήτησης. Όλα περιστρέφονται γύρω από την επική αναμέτρηση και κάθε λεπτομέρεια  φροντίζεται στην τρίχα: Από την πύρινη είσοδο των ομάδων στο ναό που θα στείλει στους παίχτες το βροντερό μήνυμα ότι δεν είναι μόνοι στο δύσκολο έργο τους μέχρι τη σεναριολογία για το ποιους από τους επίλεκτους του θα ρίξει ο κόουτς στη μάχη.

                Όλα αυτά δεν είναι φυσικά τυχαία... Πολύ συχνά ιδιαίτερα σε χώρες φτωχές, όπου το ποδόσφαιρο είναι η μόνη σχεδόν νότα αισιοδοξίας και ξεγνοιασιάς, η ομάδα της πόλης είναι η κιβωτός των ονείρων των υποστηρικτών της για τους οποίους φυσικά η επικράτηση απέναντι στους «άλλους» είναι θέμα τιμής. Ποιος δεν ξέρει για το ντέρμπι ανάμεσα στους πλούσιους της Ρίβερ και τους φτωχούς της Μπόκα αλλά και το δικό μας Αθηναϊκό ντέρμπι ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον ΠΑΟ, οπού χτυπιούνται η παλιά πράσινη και ευκατάστατη Αθήνα, με τη τιμή της κιτρινόμαυρης προσφυγιάς;

                Όσα χρόνια κι αν περάσουν τα χρώματα της αναμέτρησης δεν ξεφτίζουν και ποτέ ένας φίλαθλος δεν θα νιώσει πιο βαθιά μέσα στο πετσί του τα θρίαμβο όταν νικήσει η ομάδα που υποστηρίζει το δικό του μετερίζι. Το ποτάμι ενθουσιασμού που προκαλείται δεν λέει να στερέψει και κάθε χρόνο στις ίδιες κερκίδες το παλιό σχισμένο κασκόλ που χουμε από παιδιά και οι ξεθωριασμένες παιδικές μας αφίσες μας καλούν να ανανεώσουμε το ραντεβού για ακόμα μια αναμέτρηση για ακόμα ένα ντέρμπι...

                Μπορεί να φτάνει η ψυχή μας στη Κούλουρη, να κινδυνεύουμε να γίνουμε καρδιοπαθείς ακόμα και να το ρίξουμε στις προσευχές, όμως αξίζει τον κόπο ρε γαμώτο η αναμονή, το καρδιοχτύπι και το εισιτήριο. Η πρώτη μας αγάπη παίζει. Γίνεται να λείπουμε εμείς;