Της Κυριακής τα είδωλα...

Κάποτε ο Desmond Morris είπε ότι το ποδόσφαιρο αν εξεταστεί αντικειμενικά αποτελεί μία από τις πιο περίεργες μορφές ανθρώπινης συμπεριφοράς… Δεν είχε άδικο…

Μεσημεράκι Κυριακής, μέρα αργίας και ξεκούρασης, την ηρεμία διακόπτουν οι φωνές, τα γέλια και οι κόρνες, καθώς η εμπροσθοφυλακή των φιλάθλων ώρες πριν την έναρξη του παιχνιδιού – ένα τεράστιο κύμα, ντυμένο στα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, με κασκόλ και καπέλα, με φανέλες και τιμημένα πανό, παίρνει τη θέση του στο γήπεδο, ή στη γλώσσα των φιλάθλων στο «ναό».

Το γήπεδο δεν αργεί να γεμίσει και η ατμόσφαιρα είναι ήδη καυτή : τύμπανα, τραγούδια, χορός, πυρσοί, κροτίδες και όσο αντιποιητικό και αν ακούγεται μια έντονη μυρωδιά τσίκνας και τζατζικίλας από τις γύρω καντίνες που δεν έχουν ακόμα σως για να γλιστράει…

Με σταθερό βήμα και με καλπάζουσα από το τρέμουλο καρδιά στο γήπεδο μπαίνουν οι έντεκα θεοί του γηπεδικού «Ολύμπου», μέσα σε μια ατμόσφαιρα η οποία δίκαια βαπτίζεται κολασμένη: βεγγαλικά, χαρτάκια, ο ύμνος και φυσικά οι ταξιδιάρες ψυχές των φιλάθλων που νοερά οραματίζονται όχι μόνο τη νίκη, αλλά γυρνούν στις χαρούμενες και ανέμελες μέρες που με φανέλα του αστεριού της ομάδας στη πλάτη, μια αερόμπαλα και παιδική ψυχή, μάτωναν τα γόνατα τους σε ματωμένες αλάνες.

Κάπου εκεί ο διαιτητής σφυρίζει την σέντρα, ή την έναρξη του παιχνιδιού για τους γηπεδικά αναλφάβητους. Με τις πρώτες πάσες που αλλάζουν οι κυριακάτικοι ημίθεοι, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, πλούσιοι και φτωχοί, διευθυντές πολυεθνικών και εργάτες, γέροι και φανατισμένοι νέοι, τραγουδούν με μια φωνή.

Και ακόμα και ο πλέον μετριοπαθής θα φωνάξει όταν το αστέρι της ομάδας «σκίσει» τα δίχτυα. Και μέσα στον πανικό της γηπεδικής κραιπάλης, μετά από εκείνο το γνώριμο και μακρόσυρτο: «Γκοοοοολλλ!!!» και η πιο πονεμένη ψυχή θα γελάσει μεθυσμένη.

Τη στιγμή του θριάμβου, του παλιμπαιδισμού, του κυριακάτικου παιάνα, όλοι γινόμαστε ξανά ισότιμα πιτσιρικάδες πάνω από πάσης φύσεως ρατσισμούς, διακρίσεις και προκαταλήψεις ακόμα και ανάμεσα σε «αλλόθρησκους».

Μέσα στα πλαίσια του πειράγματος, της καζούρας, της ευθυμίας και της χαράς, όλοι γυρνάνε σπίτι ή βαίνουν ομαλώς προς τη μπυραρία μ’ένα χαμόγελο και ένα ζεστό βλέμμα.

Τελικά ίσως η αγάπη για τη φανέλα, για την ομάδα και για της Κυριακής τα είδωλα να συνοψίζεται στο γνωστό σύνθημα: «Κι από τον άλλο κόσμο θα σου τραγουδώ».

 Από τον Ζαχαρία Πάνου